فاجعه‌ای دیگر در خرم‌آباد: قربانیان بی‌نام، روایت‌های ناتمام
تکمیل خبر پس از دریافت اطلاعات جدید
رضوان مقدم : روز شنبه ۲۸ تیر ۱۴۰۴ (۱۹ جولای ۲۰۲۵)، جنایتی تکان‌دهنده در خرم‌آباد لرستان رخ داد. مردی ۳۹ ساله با استفاده از سلاح سرد همسر ۴۰ ساله و دو فرزند ۱۰ و ۱۱ ساله‌اش را به قتل رساند و سپس اقدام به خودکشی ناموفق کرد. رسانه‌های رسمی مانند رکنا با انتشار خبری کوتاه، انگیزه این جنایت را به «مشکلات خانوادگی» تقلیل دادند، بی‌آنکه هویت قاتل و مقتولان را فاش کنند یا زمینه‌های عمیق‌تر اجتماعی و روانی آن را بررسی کنند.
در نگاه اول، این جنایت ممکن است یک «قتل خانوادگی» به‌نظر برسد؛ اصطلاحی مبهم و نارسایی که در رسانه‌های حکومتی معمولاً جایگزین واژگانی مانند «خشونت خانگی»، «قتل ناموسی» یا «زنکشی» می‌شود. اما واقعیت، عمیق‌تر، پیچیده‌تر و هولناک‌تر از یک نزاع خانوادگی ساده است. در بسیاری از موارد مشابه، سوءظن، کنترل‌گری، مردسالاری در پوشش سنت و غیرت، و نبود حمایت قانونی و روانی برای زنان، به شکل‌گیری فجایعی از این دست منتهی می‌شود.
برای نمونه، در اردیبهشت ۱۴۰۴، مردی ۳۹ ساله در مشهد همسر ۲۱ ساله‌اش را به طرز فجیعی با ضربات متعدد چاقو کشت. در آن پرونده نیز رسانه‌ها «اختلاف خانوادگی» را علت قتل دانستند. اما قاتل در اعترافاتش به سوءظن، تعقیب، تهدید، اجبار به اعتراف و خشونت روانی مداوم علیه همسرش اشاره کرد. این موارد نشان می‌دهند که پشت بسیاری از قتل‌هایی که به سادگی با برچسب “مشکلات خانوادگی” پنهان می‌شوند، ساختارهای فرهنگی، حقوقی و روانی خشونت‌باری قرار دارند که زنان را در موقعیتی آسیب‌پذیر و بدون پناه می‌گذارند.
بنابر آمار کمپین «توقف قتلهای ناموسی»، در سال ۱۴۰۳ حداقل ۱۸۷ مورد قتل ناموسی مستند شده است، عددی که به‌طور قطع کمتر از واقعیت است، زیرا بسیاری از این جنایت‌ها به رسانه‌ها راه نمی‌یابند یا در سایه بی‌اعتنایی نهادهای قضایی و رسانه‌ای گم می‌شوند. این قتل‌ها اغلب نه نتیجه لحظه‌ای خشم، بلکه نتیجه ساختاری از سکوت، تبعیض، و نبود سازوکارهای حمایت از زنان و کودکان هستند.
در مواجهه با چنین فجایعی، رسانه‌های رسمی، با سانسور و قلب واقعیت، بار دیگر نشان می‌دهند که دغدغه‌شان نه حقیقت، که کنترل افکار عمومی است. روایت‌های رسمی با حذف هویت‌ها، پنهان‌سازی انگیزه‌ها و شانه خالی کردن از نقد ساختارها، نه‌تنها به شفاف‌سازی کمکی نمی‌کنند، بلکه زمینه را برای تکرار این فجایع فراهم می‌کنند.
زنان و کودکان قربانی ساختارهای معیوبی هستند که مسئولیت‌پذیری در آن گم شده است: قانونی که مرد را مالک زن می‌داند، فرهنگی که غیرت را مشروع جلوه می‌دهد، و رسانه‌ای که قتل را به «مشکل خانوادگی» تقلیل می‌دهد. جامعه زمانی به سوی عدالت حرکت خواهد کرد که زبان گزارشگری با حقیقت همراه باشد، نه با عادی‌سازی جنایت.
بر پایه اطلاعات جدید، هویت قاتاپل حمید بستامی، ۳۹ ساله کارمند بنیاد شهید و ساکن خرم‌آباد، با استفاده از سلاح سرد و بریدن رگ گردن، دو همسر خود به نام‌های فرزانه صادقی (از معلمان آموزش و پرورش) و الهام سالاری ۴۰ ساله، و دو فرزندش به نام‌های امیرعباس و امیرمهدی بستامی، ۱۰ و ۱۱ ساله را به طرز فجیعی به قتل رسانده و سپس با همان سلاح اقدام به خودکشی ناموفق کرده است.قاتل از صحنه جنایت فیلم گرفته و انگیزه خود از این جنایت هولناک رانارضایتی شغلی به‌دلیل عدم ترفیع و واگذار نشدن سمت مدیریت بنیاد شهیدعنوان کرده است. این در حالی است که در رسانه های نزدیک به حکومت انگیزه قتل مشکلات خانوادگی عنوان شده بود.
در تکمیل این خبر
# کمپین_توقف_قتلهای_ناموسی
#خرمـآباد
# امنیت_برای_زنان
# زنان_حق_زندگی_دارند
# نه_به_خشونت_علیه_زنان
# جمهوری_اسلامی_مسئول_قتل_زنان
# نه_به_فرهنگ_زنستیز
اخبار کمپین توقف قتلهای ناموسی را در گروه تلگرام کمپین دنبال کنید
با اهدای کمک های مالی خود از طریق پی پال کمپین توقف قتلهای “ناموسی” را حمایت کنیم
https://paypal.me/stophonorkillings?country.x=US&locale.x=en_US
