بیانیه کمپین توقف قتلهای “ناموسی” به مناسبت ۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان
در آستانه‌ی ۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، ما در کمپین توقف قتلهای ناموسی بار دیگر بر تعهد خود برای ایستادگی در برابر همه‌ی اشکال خشونت جنسی-جنسیتی و دفاع از حق زندگی و کرامت انسانی زنان تأکید می‌کنیم. این روز، در یادبود مبارزه خواهران «میرابال» در جمهوری دومینیکن که به‌دلیل مقاومت علیه دیکتاتوری به قتل رسیدند، به‌عنوان نماد مقابله با خشونت سیاسی و ساختاری علیه زنان در جهان نام‌گذاری شد؛ روزی که امروز، در پیوند مستقیم با مبارزات زنان ایران معنا و پژواک تازه‌ای می‌یابد.
در ایران، خشونت علیه زنان بخشی از منطق بقا و کنترل در ساختار سیاسی حاکم است. طی ۴۷ سال گذشته، نظامی مبتنی بر تبعیض شرعی، کنترل بدن، و حذف عاملیت زنان شکل گرفته است؛ نظامی که خشونت را از سطح خانواده تا بالاترین نهادهای حکومتی نهادینه کرده و آن را به ابزاری برای تثبیت سلطه بدل ساخته است. قانون، دینِ رسمی، قوه قضاییه، پلیس اخلاقی، و سازوکارهای فرهنگی ـ همگی در کنار هم ساختار سرکوب را تشکیل می‌دهند. در چنین ساختاری، قتلهای ناموسی، خشونت خانگی، اجبار حجاب،سرکوب وبازداشت و گاه اعدام افراد جامعه ال جی بی تی ، تبعیض حقوقی، و اعدام زنان، پیامد مستقیم سیاست تولید اطاعت و کنترل در جمهوری اسلامی است.
افزون بر این، قوانین زن‌ستیز در نظام حقوقی ایران خود به‌مثابه سرچشمه‌ای مستقیم برای خشونت عمل می‌کنند. موادی چون ماده ۶۳۰ قانون مجازات اسلامی که به مرد اجازه می‌دهد در صورت «دیدن همسربا مرد اجنبی وعلم به تمکین زن» او را درجا به قتل برساند و از مجازات معاف شود، عملاً قتل زنان را قانونی، مشروع و مصون از پیگرد می‌کند. چنین قوانینی به‌جای حمایت از زنان، به تولید خشونت و تضمین پاداش برای عاملان آن انجامیده‌اند.
تنها در سال ۱۴۰۳ بیش از۱۸۰ مورد قتل “ناموسی” توسط کمپین توقف قتلهای “ناموسی” ثبت شده است. این آمارصرفاً بخش قابل ردیابی خشونت را نشان می‌دهد. در سایه مصونیت قضایی، بسیاری از عاملان قتلهای “ناموسی” با احکام سبک یا بخشودگی روبه‌رو می‌شوند. هم‌زمان، زنانی که برای دفاع از خود یا ترک روابط خشونت‌بار اقدام کرده‌اند، با مجازات‌های سنگین و حتی خطر اعدام مواجه‌اند. این چرخه‌ی معیوب، قتل را بازتولید و خشونت را تکثیر می‌کند.
اعدام ، یکی ازعریان‌ترین اشکال خشونت حکومتی است. ایران همچنان بالاترین نرخ اعدام زنان در جهان را دارد. زندانیان سیاسی زن نه‌فقط با سلب آزادی، بلکه با تهدید سیستماتیک به حذف فیزیکی مواجه‌اند. صدرو احکام اعدام برای کنشگران عدالت‌خواه همچون وریشه مرادی،پخشان عزیزی وزهرا شهبازی نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی، دفاع از زندگی و کرامت انسانی را نیز «جرم» تعریف کرده است. ما هم‌صدا با کارزار «سه‌شنبه‌ها نه به اعدام»، بر حق زندگی و کرامت انسانی زنان پافشاری می‌کنیم
جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی» نقطه‌ی گسست تاریخی از نظم پدرسالارانه جمهوری اسلامی درادامه مقاومت زنان و کنشگران عدالت‌خواه است. این جنبش نشان داد که قدرت جمعی زنان توانسته ستون‌های سلطه را به چالش بکشد و روایت دولت‌محور از «اطاعت» را به روایت مردم‌محور از «زندگی» بدل کند.
مبارزه با خشونت علیه زنان، مسئولیتی جمعی است که همه‌ی جامعه را دربرمی‌گیرد. تا زمانی که خشونت جنسی-جنسیتی به‌مثابه ابزار سیاسی حفظ ساختار قدرت به‌کار گرفته می‌شود، آزادی و عدالت برای هیچ گروه اجتماعی تضمین نخواهد شد. تا زمانی که اعدام، تبعیض و حذف ساختاری ادامه دارد، مبارزه نیز ادامه خواهد داشت.
کمپین توقف قتلهای ناموسی، بخشی از این مبارزه جمعی و تاریخی است؛ ما برای لغو قوانین تبعیض‌آمیز، افشای قتلهای ناموسی، توان‌افزایی زنان، مستندسازی خشونت و متحد ساختن صداهای معترض تلاش می‌کنیم. ما بر این باوریم که پایان دادن به خشونت علیه زنان تنها در سایه سازمان‌یابی، آگاهی‌رسانی و فشار اجتماعی مستمر ممکن است، و این راه را با اتکا به همبستگی و اراده جمعی ادامه خواهیم داد.
کمپین توقف قتلهای “ناموسی” نوامبر ۲۰۲۵
#زن_زندگی_آزادی
