جنایت به بهانه ناموس و درخواست زن برای حق بربدنش
خبر قتل زنی دیگر منتشر شد. قتل سال ۱۳۹۸ اتفاق افتاد و اکنون پس از ۶ سال قاتل دستگیر شد؛ نکته قابل توجه آن
است دستگیری در نتیجه تلاش پلیس انجام نشد بلکه قاتل در اثر خستگی از فرار به قتل اعتراف کرد و این نشان می‌دهد
رسیدگی به پرونده‌های مرتبط با زن‌کشی و خشونت علیه زنان نه تنها اولویت پلیس و دستگاه‌های قضایی و امنیتی نیست
بلکه در حاشیه قرار می‌گیرند و سال‌ها خانواده‌ها در انتظار اجرای عدالت خواهند ماند.
سمیرا در خرداد سال ١٣٩٨ در اثر ضربات متعدد چاقو در اتاق خواب خود؛ امن‌ترین مکانی کە باید می‌بود، به بهانه
آنچه «همسرش گمان ارتباط با فردی دیگر و همچنین سقط جنین» عنوان کرده بود به قتل رسید و قاتل در کمال
خون‌سردی از محل گریخت. خانواده سمیرا همان روز خبر قتل را به پلیس گزارش دادند اما نه تنها اقدامی برای
دستگیری انجام نشد، بلکه پس از ۶ سال خود قاتل کە به ترکیه گریخته بود و پس از مدت کوتاهی او را به عنوان شهروند
افغانستانی به این کشور دیپورت کرده و سپس به ایران بازگشته بود، در کمپ ترک اعتیادی در تهران به قتل اعتراف
کرد.
قاتل در تشریح ماجرای قتل به قضات گفته است: حدود ۹ ماه پیش از قتل سمیرا متوجه شدم که او باردار است، اما قصد
دارد بچه را سقط کند. من مخالف بودم تا اینکه یک روز وقتی از خواب بیدار شدم، دیدم در خانه نیست. چند ساعت بعد
متوجه شدم با یکی از همسایه‌ها به نام خسرو پیش یک ماما رفته و بچه را سقط کرده. از اینکه با آن مرد غریبه رفته و
بچه را از بین برده بود، خیلی عصبانی شدم. از طرفی هم فکر می‌کردم شاید با خسرو ارتباط خاصی دارد.
زنان نه تنها در خانه و براساس سنت‌های مردسالار جامعه، بلکه براساس قوانین مرتجع ایران نیز از حق خود
بربدن‌شان محروم هستند و چنین سنت‌ها و قوانین مرتجعی که مردان را مالک بدن زنان می‌دانند بازتولید خشونت را در
پی داشته و در کنار آن مردان نیز قتل زنان را برای خود روا می‌دانند.
خانواده سمیرا به مأموران گفته بودند که دخترشان پس از ۸ ماه با همسرش آشتی کرده بود. قاتل نیز در دادگاه گفت:
کە آشتی با وساطت خانواده‌ها انجام شد! این نیز نشان می‌دهد که خانواده‌ها حامی زنان نیستند و زنان از سر اجبار با
مردی زندگی می‌کنند کە بارها با او خشونت را تجربه کرده‌اند و خانواده تنها آنها به مدارا کردن در این زندگی
پرخشونت تشویق می‌کند.
