سه هزار قتل ناموسی در گورستانی گمنام ( کرستان عراق)

 گورستان زنان گمنام خشونت پنهان علیه زنان و کودکان(قتلهای ناموسی)،

متن خبر : پروین ذبیحی ، کنشگرحقوق، زنان و فعال در حوزه خطرات مین،

زنان عراقی درسایه جنگ وکشتار، تروروتعصبات قومی و قبیله ایی و حاکمیت سران فاسد احزاب سیاسی و ناسیونالیستی در شرایطی سخت و سرشار ازخشونت به سر می برند.روابط نابرابراجتماعی ،اقتصادی و فرهنگی به همراه فرهنگ منحط و زن ستیز مردسالار و نفوذ مافیایی سران ایل وعشایر که تبدیل به قانون گشته ، زندگیشان را به جهنمی سوزان تبدیل نموده است.روزی نیست که جنازه آغشته به خون زنی در نقاط دورافتاه پیدا نشود که با بی رحمانه ترین شکل به قتل نرسیده باشد.

روزانه دهها زن به دلیل فرودستی و اشکال مختلف خشونت و شیوه برخورد مردان خشونت ورز درجامعه، جسم و جان خود را به آتش کشیده و ازخود مشتی خاکستربرجای می گذارند.بنا به گزارش شرق الاوسط سالهای 1992 تا 2007 دوازده هزار زن به بهانه های ناموسی به شیوه های ددمنشانه به قتل رسیده اند. خانم ساکار احمد نویسنده و فعال حوزه زنان در کردستان عراق درکتاب قربانیان ناموس پرستی آمارپنج هزار زن کشته و سوخته و موارد خشونت علیه زنان را در فاصله سالهای 1991 تا 2002 ثبت کرده و درچاپ بعدی لیست زنان ترور شده را نیز اضافه میکند. گورستان زنان گمنام تراژدی تلخ هزاران زن و کودکی است که به بهانه حفظ شرف و ناموس و به شیوه های ددمنشانه به قتل رسیده اند و در سکوت معنا دار زنان پارلمانتاریست، حکومت ودهها سازمان ناکارآمد زنان ، با وجود دریافت بودجه های کلان به باد فراموشی سپرده شده اند.

شهلا محمدی فعال حوزه زنان و خبرنگار« ژن تی وی» با همکاری روژانا ابراهیم وکیل دادگستری که برای اولین بار تحقیقی جامع در مورد این گورستان را شروع کردند گزارشی در مورد گورستان گمنام به زبان کردی تهیه نموده اند.

گورستان وسیع سیوان در شهر سلیمانیه کردستان عراق واقع شده که قسمتی از آن محل دفن زنان بیشماری است که بطور گمنام و بدون هیچ نام و مشخصات و سنگ قبری به خاک سپرده شده اند.کسی از گذشته آنان خبری ندارد و تا سال 2010 هیچگونه تحقیقی در مورد این گورستان گمنام انجام نگرفته است. رژوانا ابراهیم بعد از دریافت خبر به تحقیق در مورد این کیس می پردازد. او در گفتگو با شهلا محمدی اظهار میدارد:

نخستین بار که این خبر را شنیدم شروع به تحقیق وپرس و جو نمودم اما موفق به پیدا کردن حتی یک نفر که اطلاعاتی در این زمینه در اختیارم بگذارد نشدم. متاسفانه در حالیکه هیچ اطلاعاتی در مورد آن زنان گمنام نداشتند آنها را فاحشه خطاب می کردند. سایرافراد نیز حتی اگر اطلاعاتی داشتند بروز نمی دادند.

جهت ادامه تحقیفات با تلاش فراوان و مجوز دادگاه و همکاری شهرداری که اسناد و مدارک را در اختیارداشتند، به این اسناد و مدارک دست یافتم. طبق شواهد موجود و بررسی اسناد و مدارک متوجه شدم که هفتاد درصد این گورها متعلق به زنانیست که به بهانه های ناموسی توسط خانواده هایشان به قتل رسیده اند بطوری که بعد از کشتنشان نه تنها حاضر به تحویل جسد و خاکسپاریشان نشده اند بلکه هر نوع وابستگی به آنها را نیز انکار کرده اند.گرچه اسناد و مدارک این قربانیان در شهرداری موجود است اما گورها بدون هیچ نام و نشانی و تنها با یک شماره از هم جدامی شوند.

سایر گورها متعلق به کودکانی است که در اثر تجاوز یا رابطه جنسی که در جامعه نامشروع خوانده می شود، همچنین به علت عدم پذیرششان بعد از کشته شدن توسط خانواده وقبل از صدور شناسنامه در این گورستان به خاک سپرده شده اند.تعدادی از این گورها نیز متعلق به مردان خارجی گمنامیست که نه به بهانه ناموس پرستی بلکه به علت عدم دسترسی به مدارک و خانواده هایشان ناچارا و بطور ناشناس در گورستان سیوان به خاک سپرده شده اند. طبق تحقیقات روژانا ابراهیم و به گفته ساکنان سلیمانیه تاریخ تاسیس آن دهه هشتاد میلادی و  قبل از قیام مردم کردستان یعنی در زمان  صدام حسین (حکومت بعث ) ، می باشد. نکته قابل توجه اینکه در زمان حکومت بعث تعداد این گورها خیلی کم وغیر قابل توجه بوده است اما بعد ازقیام ، زنان بیشماری از مناطق مختلف کردستان و از جمله شهرهای رانیه، کرکوک، اربیل،سلیمانیه ،چم چال وسایرمناطق به بهانه شرف وناموس، به قتل رسیده و در این گورستان دفن شده اند.مرد کهنسالی که کارگر شهرداری است و سالهاست جنازه کشته شدگان را به خاک می سپارد می گوید: بعد از شستشوی جنازه ها توسط چند کارگر زن آنها را دفن می کردم.او رازهای زیادی برای گفتن دارد و من روزی رازهایش را بر ملا خواهم کرد.

یکی از این موارد که توسط روژانا ابراهیم شناسایی شده تازه عروسی است که همسرش بعد از اینکه متوجه ناتوانی جنسی خود شده برای پنهان ماندن رازش عروس را به بهانه باکره نبودن به خانه پدری برده و آنها هم همان شب وبدون انجام هیچ تحقیقی او را وحشیانه به قتل می رسانند و زمانی نتیجه تحقیقات بیگناهی آن دختر بینوا ثابت شد که دیگر کار از کار گذشنه بود. این گزارش را شهلا محمدی خبرنگار و فعال حوزه زنان با همکاری روژانا ابراهیم وکیل دادگستری تهیه نموده و من نیز با افزودن دو نکته آن را به زبان فارسی ترجمه کردم.

در حالیکه ستم بر زنان و ازجمله قتل آنان به بهانه شرف و ناموس گرچه پدیده ایی جهانی است اما بیشتر در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین  رواج دارد. سنت و آداب و رسوم ارتجاعی و گرایشات ایل و عشیره ایی درآسیا ومنجمله عراق چنان با تار و پود زندگی مردم عجین گشته که به راحتی و با اندک بهانه ایی حتی شک کردن و یا دیدن شماره تلفن فرد ناشناس اقدام به قتل زنان و دختران خود میکنند. فشار جامعه و اصرار به پاس داشتن شرف و ناموس و آموزش هایی که از سنین کودکی  در خانه و اجتماع می بینند آنان را درحفظ مناسبات ظالمانه مرد سالارانه و زن ستیز و همچنین کنترل و مالکیت کامل جسم و جان زن برای حفظ غرور و حیثیت مردانه مصمم میسازد که به خود حق سلب حیات یک انسان را می دهند. نکته دیگر اینکه بسیاری از حکومت ها دست نشاندگان همین مناسبات ظالمانه و آداب و رسوم ارتجاعی و واپسگرایی هستند که زنان را برده و مردان را صاحبان بی چون و چرای آنان می دانند.

گورستان سیوان در چند سال اخیرگاهی مورد توجه رسانه ها و سازمان های زنان قرار گرفته که هرازگاهی با دسته گل وچند نهال به اینجا آمده و بعد ازکاشتن چند نهال و گرفتن چند قطعه عکس می روند. قباد طالبانی یکی از اعضای حکومت حریم کردستان بعد از بازدید از این مکان طی سخنرانی اظهار داشت که برای همه این گورها سنگ قبرخواهیم ساخت و در مورد تسریع کارها در رسیدگی به گورستان دستورلازم را برای شهرداری صادرخواهیم نمود؟ً! بدون اشاره به هیچگونه برنامه و چشم اندازی در مورد علل و انگیزه قتل های ناموسی و راهکار دولت درمقابله با گرایشهای فرهنگی و قانونی زن ستیزدربین اعضای جامعه و حکومت.

با اینکه یکی از وظایف اصلی دولت تلاش جدی برای پایان دادن به خشونت علیه زنان است اما این حافظان سرمایه بنا به ماهیت طبقاتی و ارتجاعی و قومی قبیله ایی شان خواهان تدوین و اجرای قوانین در مقابله با خشونت علیه زنان نیستند و ناتوان ازتغییر زیرساخت های اجتماعی اقتصادی، سیاسی برای رسیدن زنان به هرنوع برابری ازجمله برابری جنسیتی می باشند. به راه انداختن تبلیغات وسیع در مورد حقوق بشر و زنان و اصلاح چند ماده قانون به معنای دفاعشان ازحق وحقوق انسانی زنان نیست بلکه جنبه فرمالیته و نمایشی درجهت اهداف و منافعشان و همچنین در راستای حفظ سرمایه و قدرتشان می باشد.