تراژدی‌ای دیگر در تهران
صبح یکشنبه، ۲۷ آبان‌ماه ۱۴۰۳، در یکی از محله‌های تهران صدای شلیک گلوله‌ای سکوت خیابان را شکست. همسایه‌هاسراسیمه و با اضطراب به سمت خانه‌ای که صدا از آن برخاسته بود دویدند، اما آنچه با آن روبه‌رو شدند چیزی نبود جز یک تراژدی تلخ دیگر
مردی ۴۵ ساله که دو سال پیش همسرش را به دلیل «مشکلات خانوادگی» ترک کرده بود، این بار بازگشت، اما نه برای آشتی یا حل اختلافات. او با سلاحی گرم به خانه آمد، همسر ۴۰ ساله‌اش را کشت و سپس به زندگی خود نیز پایان داد.
رسانه‌های حکومتی، مانند رکنا، با عباراتی ساده و مبهم نظیر «مشکلات خانوادگی» تلاش کردند این جنایت را توجیه یا کوچک جلوه دهند. اما واقعیت تلخ‌تری در پشت این حادثه نهفته است: این قتل تنها یکی از زنجیره‌ای از قتل‌هایی است که بدلیل حس مالکیت مردان بر جسم و جان زنان است ، قتل هایی که در سایه فرهنگ سکوت و خشونت پنهان می‌مانند
طبق آمار منتشرشده از سوی کمپین توقف قتلهای ناموسی، تنها در ماه آبان ۱۴۰۳، حداقل ۱۲ زن در شهرهای مختلف ایران به دلایل «ناموسی» جان خود را از دست داده‌اند. این ارقام نه‌تنها زنگ خطری برای افزایش خشونت علیه زنان در ایران است، بلکه بازتابی از فرهنگی است که در آن امنیت، حقوق، و حیات زنان همچنان نادیده گرفته می‌شود. داستان این زن ۴۰ ساله، که نامش در رسانه ها بیان نشده است ، داستان بسیاری از زنانی است که صدایشان پیش از آنکه شنیده شود، در میان شلیک گلوله یا ضربه‌های خشم‌آلود خاموش می‌شود. آیا زمان آن نرسیده که این سکوت مرگبار شکسته شود؟
# زن_ناموس_هیچکس_نیست
اخبار کمپین توقف قتلهای ناموسی را در گروه تلگرام کمپین دنبال کنید
رضوان مقدم سخنگوی کمپین توقف قتلهای “ناموسی
